Hey,..I am in Mandalay!

Mingala ba,

Gisteren ben ik met de bus vanuit Bagan in Mandalay aangekomen.
Ik was in eerste instantie niet van plan om hier naar toe te gaan omdat Mandalay de op een na grootste stad van Myanmar is. Ik heb geen zin in een drukke, warme en stoffige stad.
Andere reizigers wisten mij te vertellen dat er enkele hele mooie plaatsen in de omgeving van Mandalay liggen. Ik zit nu in een hotel aan de rand van de stad. Lekker rustig.
Het personeel hier is aardig. Enorm aardig. Niet te geloven zo aardig!
Ze rennen voor mij. Dat deden ze in het vorige hotel ook al. Eerst had ik zoiets van "doe ff normaal" maar ik begin het steeds leuker te vinden. Sterker nog, ik vind t heerlijk! Ik ga het onderste uit de kan halen. Het kan nu nog!:-)
Vanmiddag wilde ik een stoel verplaatsen op het terras. Het was slechts een gedachte. Hup, daar kwam iemand aangerend om de stoel te verplaatsen. .
En vervolgens wordt er n buiging gemaakt. "Dat kan dieper" zei ik achteloos en ja hoor, daar gingen ze. Met het grootste gemak met de neus op de grond.
Misschien heb ik wel een aandoening omdat ik dat fijn vind maar dat kan mij niks schelen.
.
Gisteren zat ik met een jonge vrouw -Thida - uit Mandalay in de bus. Ik had een leuk gesprek met haar over onze culturen, gewoontes, normen en waarden enzovoort.
Zij vertelde bijvoorbeeld dat hier de man de baas is. Ik zei: "Dat is bij ons ook zo, wij doen ook altijd net alsof de man de baas is":-)
Ik vroeg haar of zij weleens boos is omdat hier zo rustig gereageerd wordt.
In het verkeer bijvoorbeeld, wordt er wel getoeterd, maar alleen om anderen te waarschuwen.
Als iemand voorrang neemt dan wordt dat geaccepteerd.
Ik heb hier nog geen gemopper gehoord of middelvingers gezien.
Die hebben ze wel.
Thida vertelde mij over een klooster in Mandalay waar je lessen kunt volgen over Boeddhisme.
Vandaag ben ik in dat klooster geweest en heb ik met een monnik gesproken.
Hij geeft les aan monniken maar niet zozeer aan 'foreigners' over Boeddhisme.
Ik mocht hem vragen stellen.
Wat me het meest intrigeert is hoe het komt dat de mensen die de filosofie of geloof - het is maar hoe je het bekijkt - van Boeddhisme aanhangen zo 'peacefull' zijn.
Volgens hem gaat het erom om de controle los te laten en om, als je een bepaalde emotie hebt. Bijvoorbeeld je bent boos, je dan in je mind - als een mantra - zegt: "Ik ben boos". Als je dat een tijdje doet, verdwijnt volgens hem je boosheid.
Hij vroeg mijn emailadres en zou me nog meer wijsheden opsturen.
Nu probeer ik al de hele dag boos te worden maar het lukt me nog steeds niet. O, daar kan ik toch zooo kwaad om worden hè!

Na het gesprek met de monnik kreeg ik een rondleiding van Sue.
Sue is 22 jaar en werkt op de administratie van het klooster en de school. Zij werkt vijf dagen in de week en woont intern. Zij liet mij ook haar woonruimte zien.
Een kamer van ongeveer acht bij drie meter. In die ruimte stonden vier bedden. Zij woont daar met zeven andere vrouwen en slaapt samen met een andere vrouw in n soort twijfelaar op een "houten" matras.
Achter haar bed stonden haar kookspulletjes. Meer ruimte heeft ze niet.
Ze hoeft geen huur te betalen. Ze vertelde me dat haar maandsalaris 40.000 Kyat is. (Bijna dertig euro). Voor een maaltijd betaal je ongeveer € 1,50
Ook zei ze dat je normaal gesproken bij je ouders blijft wonen totdat je gaat trouwen. Omdat haar ouders te ver weg wonen, woont ze bij haar werk.
Televisie heeft ze niet FaceTime had ze nog nooit van gehoord. Auto rijden is niet nodig volgens haar omdat ze geen auto kan betalen.
Haar collega bracht mij terug met de scooter. Hij vertelde mij onderweg dat zijn moeder op 35-jarige leeftijd is overleden en dat zijn vader monnik is geworden omdat hij alcoholist was. En toch vertellen deze mensen dat ze gelukkig zijn en het leven nemen zoals het komt.
Misschien juist wel dáárom!

Carpe Diem!

Liefs, Harmien

P.s Bedankt voor jullie lieve berichtjes