puno/uroseilanden in het titicacameer
Door: harmienbonte
Blijf op de hoogte en volg harmien
16 September 2010 | Peru, Puno
We stappen net van de boot af en zijn weer terug in Puno.
Het hotel waar we zaten is gelegen in een klein gezellig straatje met veel kleine kraampjes waar peruanen hun waren aanbieden. Uit één van de kraampjes klinkt voortdurend peruaans/spaanse muziek en dat maakt het straatje nòg gezelliger.
Het stikt hier overal werkelijk van de kraampjes en de toko´s. De straten zijn vervuild en het stinkt hier enorm naar benzinedampen.
In de stad zijn diverse leuke kleine pleintjes. Het is leuk om op het plein te zitten en lekker rond te loeren.
Vrouwen in klederdracht die hun waren proberen te verkopen (broodjes, handgemaakte poppjes, snooepgoed, speeltjes, poppen, kleden, sjaals, mutsen etc)
Ook zie je een aantal schoenenpoetsers op een rij driftig poetsen alsof hun leven er vanaf hangt.
Een klein mannetje loopt met twee emmers water over het plein, komt naar ons toe en probeert ons een glas water te verkopen..
Onderweg naar de plaza zagen we ook een soort van uitzendbureau waar ruim honderd vacatures op handgeschreven briefjes aan de muitenmuur waren geplakt.
In de haven hebben we een tweedaagse tocht geboekt naar de verschillende eilanden in het titicacameer.
Met een stinkende motorboot zijn we de volgende dag vanaf de haven vertrokken naar de Uroseilanden. Dit zijn drijvende eilanden die opgebouwd zijn uit verschillende lagen riet.
We hadden hoge verwachtingen van deze eilanden.
We werden opgewacht door zwaaaiende en roepende vrouwen in klederdracht.
We werden met de groep uitgenodigd om op het eiland te komen en op een rieten bank te gaan zitten.
We kregen uitleg over de gebruiken en gewoontes van het eiland. (Toch lastig dat we geen Spaans spreken!)
Je moet je voorstellen dat er verschillende drijvende eilanden zijn. Op het eiland waar wij zaten stonden ongeveer 20 rieten woninkjes. Toen we aan kwamen varen leek het net een groot poppenhuis.
Als je aan wal gaat lijkt het alsof je op een waterbed loopt. In het midden van dit eilandje zaten de Uros vrouwen met textiel en andere souvenirs te wachten totdat iemand van ons wat zou kopen.
We hebben nog een kijkje in het ¨huis¨ van een bewoner genomen. Ik zou gillend gek worden als ik in zo´n klein huisje zou moeten wonen.
Het eiland leefde vroeger van de visvangst en van de jacht.
De bewoners zijn nu erg ingesteld op het toerisme. Het kwam op mij wat gemaakt over; toch hebben we een indruk gekregen hoe de mensen daar vroeger hebben geleefd en nog leven.
Het volgende eiland was Amantani, dat is een prachtig eiland! Ook hier stonden enkele vrouwen ons op te wachten maar veel meer ingetogen.
De bewoners hier hebben ooit besloten en afgesproken dat er toeristen mochten overnachten op het eiland bij de eilandbewoners in huis. Dit gaat per toerbeurt en het geld wat men daarvoor krijgt staat vast en moet je afgeven aan de community zodat iedereen er van kan leven.
We werden meegenomen door een vrouw van het eiland, Sonya genaamd. Zij liep voorop en wij sjokten er achteraan.
De mensen daar zijn gewend aan de hoogte en het klimmen. Ik moet echt rustig aan doen anders ben ik binnen no time buiten adem. (Mietje he).
We liepen met haar mee naar haar huis. Echt bijzonder en de moeite waard om te verblijven bij mensen in het land waar je op vakantie bent.
De inca´s hebben ooit op dit eiland gewoond en men leeft ook naar de gebruiken van de inca´s
Zo is de afspraak dat, als er feest is, en je drinkt bier, dat je de eerste slok uit het glas giet en op de grond aan ¨moeder aarde¨geeft.
Theo zei¿ ¨Dat zou ik zonde vinden, dat zou ik dan liever wat later op de avond doen¨
Ook gelden er andere ¨geboden¨
steel niet, lieg niet en wees niet lui. (Na de vakantie maar weer).
Het was bijzonder om bij Sonya en haar gezin in huis te vertoeven. We hadden een apart kamertje waar we sliepen.
Zij had een aparte keuken en kookte op open vuur (zonder schoorsteen, stinken en ontzettend benauwd!)
De lunch bestond uit aardappelsoep met wortels en uien en daarna kregen we aardappelen met witte rijst en een gebakken ei er op.
We kregen kruidenthee na. Dat heet ¨mate de muna¨ het is een muntthee die goed werkt tegen hoogteziekte.
Alles wat we gegeten hebben komt van het land. s Middags hebben we een wandeltocht gemaakt door het dorp. Er zijn veel kleine straatjes, er is geen verkeer (mogelijk); we hebben alleen een paar jongens op een fietsje gezien.
We zijn via een steil pad naar de top van het eiland gelopen. We hadden een prachtig uitzicht op het mooie, enorme meer!
Men zegt dat op dit eiland wel muggen voorkomen maar dat ze niet steken. (Doe mij ook zulke mugguh).
Sonya had ons gevraagd om om zes uur terug te zijn voor het avondeten. Om zes uur is het ook donker dus dat was helemaal oke.
We hebben toen met ons zessen gegeten in de keuken met het open vuur.
Apart om met mensen te eten die je niet of nauwelijks kunt verstaan. Zij spraken geen woord engels en wij amper spaans.
We zaten om het vuur heen waar Sonya gekookt had. Zij liet ons eerst eten en daarna mocht zijzelf eten (Gebruik?)
Het avondeten bestond wederom uit aardappelsoep en daarna aardappelen met rijst, ui, wortel en nog iets (aardappel anders?)
Wat we wel begrepen hebben is dat deze mensen altijd op het eiland zijn en verblijven. De vrouw zorgt voor de kinderen en het huishouden en de man zorgt voor de bouw van het huis/ de verzorging van de dieren en de tuin en het onderhoud van het huis. Echt traditioneel dus.
Er was wel een w.c. je moest alleen doorspoelen met een bak met water.
De mensen hier leven erg dicht bij de natuur. Alle groente en fruit komt uit eigen tuin, de was wordt gebleekt in de zon, de huizen worden opgebouwd uit baksteen. Deze maken ze zelf door klei te drogen in de zon.
Vanmorgen werden we weer naar de boot gebracht, hebben afscheid genomen van een lief gezin en zijn op de boot gestapt naar het volgende eiland. Taquile.
Na ongeveer een uur varen kwamen we aan op het eiland Taquile.
Dit eiland is vroeger gebruikt om politieke gevangenen op te sluiten.
Om in het dorpje te komen moest je honderden traptreden beklimmen.
Een hele klim maar zeker de moeite waard.
In eerste instantie lag het dorp er wat verlaten bij. Het dorp is terrasvormig opgebouwd met veel rode daken. (Rood geschilderde golfplaten).
Na verloop van tijd kwamen we op een soort van vierkant plein waar zowel de eilandbewoners vertoefden als de toeristen.
De vrouwen hier zien er erg fleurig uit, zij waren druk bezig met handwerken (borduren, en op een soort draaitol verwerken van schapewol om daar sokken, handschoenen etc van te maken). Ook zag ik oude mannen breien, met een rondbreinaald. Zittend, staand en lopend.(dat zal ik op mijn werk ook introduceren, haha).
Vannacht gaan we met de bus naar Cusco en volgende week naar de Macho Pucho!! Ik ben zo benieuwd en nieuwsgierig!
Tot een andere keer maar weer.
We gaan lekker even een hapje eten met een lekker glaasje er bij!
Salute en fijn weekend allemaal.
Liefs, Theo en Harmien
-
17 September 2010 - 10:11
Henny:
Wat een indrukken lijkt me!
Ben erg benieuwd naar de verhalen als jullie terug zijn.
Vind de reisverslagen heel erg leuk
om te lezen, lijkt net of ik er beetje bij ben.
Blijf schrijven Harmien!
Lieve groeten van ons. -
19 September 2010 - 09:54
JENNY:
Wat een mooie verhalen, geniet er nog even van. Liefs van ons Harry en Jenny.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley